بررسی اپیدمیولوژیک ژن های مقاومت به ونکومایسین در انتروکوک های جدا شده از نمونه های بالینی

زمینه و هدف: جداسازی انتروکوک های مقاوم به ونکومایسین از نمونه های بالینی بسیار با اهمیت است. ما در این مطالعه به بررسی اپیدمیولوژی این مقاومت در سطح فنوتیپی و ژنوتیپی پرداخته ایم. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 411 ا نتروکوک جمع آوری شده از مهر ماه 1383 لغایت مهرماه 1387 از شش بیمارستان منتخب تهران انجام گرفته است. پس از جدا سازی و انجام تست های تأییدی، انتروکوک ها از نظر مقاومت به ونکومایسین با روش انتشار دیسک و رقت سازی در آگار مورد بررسی قرار گرفتند و سویه های مقاوم پس از استخراج dna با انجام pcr از نظر حضور ژن های vana,b,c,d and e بررسی شدند. نتایج: 185(45%) و 23(6/5%) انتروکوک با روش انتشار دیسک و رقت سازی در آگار به ونکومایسین مقاوم بودند و هر 23 انتروکوک با مقاومت سطح بالا، انتروکوک فاسیوم بودند. 12(2/52%) و 7 (4/30%) انتروکوک به ترتیب دارای ژن van a و van b و 3 (13%) انتروکوک نیز دارای هر دو ژن بودند. نتیجه گیری: مهم ترین مکانیسم مقاومت سطح بالا نسبت به ونکومایسین در انتروکوک ها حضور ژن van می باشد که توانایی انتقال این ژن را در بین خود دارند و فنوتیپ مقاومت سطح بالا ارتباط نزدیکی با حضور ژن مذکور دارد و به دلیل این ارتباط بررسی در سطح مولکولی نیز برای مطالعه این مقاومت نیاز است.